AYNI TAS AYNI HAMAM

Eğitim hayatına yeni başlayan çocuklarımız “uyum haftası”nı geçiriyorlar olsa da fiili olarak 12 Eylül’de dersbaşı yapacak öğrenciler ve öğretmenler. Geçen eğitim-öğretim yılına göre değişen ne var, diye baktığımızda ortada kocaman bir “hiç” duruyor karşımızda.

2002’den bugüne kadar 20 bin 243 köy okulunu kapatmışız. Köy okullarındaki öğrenci sayımız 3 milyon 275 binden 622 bine düşmüş. Nihayet bu gerçeği gören iktidar, kapatılan köy okullarının yeniden açılması için yönetmelik değişikliğine gitmesine karşın yıllardır kapalılıktan yıpranan okulların onarım ihalelerini dahi yapamadı. Ayrıca köy okullarını eğitime hazır hale getirmek öyle sanıldığı kadar da kolay değil. Sadece binalarının onarımı yetmiyor. Sırasından, tahtasından başlamak üzere tüm donatım malzemelerinin hazırlanması gerekecek. Ülkemizin iklim koşullarını da göz önünde bulundurduğumuzda en az altı aylık bir zaman gerekir. Yani köy okullarının açılması başka bahara kaldı.

Öğretmen sorunu aynen duruyor.

Sözleşmeli ve ücretli öğretmenlik gibi eğitimin ruhuna hiç de uygun olmayan uygulama devam ediyor.

Öğretmenleri ayrıştıracağını söylediğimiz kariyer basamakları sınavından vazgeçilmedi.

Okulların haftalık ders saatinde düzenleme yapılmadı.

İkili eğitime son verilemedi. Hem de yirmi senedir konuşulmasına rağmen… Boş arsa görünce aklına inşaat gelenlerle çözülmez bu sorun.

İkili eğitim yapan bir okulu düşündüğünüzde günde en az on altı saat ders demektir bu. Bir güne bu kadar ders saatini sığdırabilmek için çocuklarımızı sabahın karanlığında sokağa çıkarıyor, akşamın karanlığında evlerine döndürüyoruz. Bir de buna büyükşehirlerin trafiğini ve servisleri eklediğinizde varın siz düşünün gerisini.

Çalışan anneler için çocuğunun tam gün okula gitmesi çok önemli. İlkokula giden çocuğuna nasıl bakacak çalışan anne? Birçok aile bu nedenle çocuğunu tam gün olan özel okullara vermek zorunda kalıyor. Bunu yaparken de ekonomik açıdan zorlanıyor.

Sınavla girilecek liseler dışındaki okullara bile gidemiyor öğrenciler. Adres dışında birçok kritere takılıyorlar. Oysa televizyon ekranlarına çıkıp ne demişti yetkililer; Herkes evine en yakın okula gidecek.

Devlet, illaki liselere yerleştirmeyi ben yapacağım, ısrarından vazgeçmiyor. Tüm korkuları, her yere açtıkları imam hatip liselerinin boş kalması.

Sınavla girilmeyen okulların isimlerinin başındaki “Anadolu” ibaresinin neden kaldırılmadığını merak ediyorum.

Daha da ileri giderek şunu söyleyeyim; Liselerin neden dört yıl ve de zorunlu olduğunu hiç anlamıyorum. Bence liseler zorunluluktan çıkarılmalı ve üç yıla indirilmeli.

2023 senesinin girmesiyle eğitimde daha büyük bir sorun ortaya çıkacak. Emekliliği dolduğu halde 3600 ek göstergeyi bekleyen binlerce öğretmen muhtemelen emekli olmak isteyecek. Bu durum, okulları ücretli öğretmenlere terk edeceğiz anlamına gelir. Oysa yetkililer bunu öngörüp şimdiden önlemini almalılar.

Öğrencilerimizi akademik eğitime özendiren bir eğitim sistemimiz var. Oysa bir zamanlar

“meslek liseleri memleket meselesi” demiştik. O alanı genellikle özel kurumlara terk etmeyi strateji

olarak benimseyen bir anlayışla götürmeye çalışıyoruz. Oysa kendimin lise yıllarını düşündüğümde

Endüstri Meslek Liseleri, açıldıkları şehrin sanayisine ara eleman yetiştiriyordu. Oraları bitiren

öğrenciler, herhangi bir yerde iş bulamazsa bile rahatlıkla kendi işlerini kurabiliyorlardı. Biz de

gelişmiş ülkelerde olduğu gibi, koyacağımız kriterlerle kimin akademik, kimi mesleki okula

gidebileceğine karar verebiliriz.

Eski Türkiye’de şu sorunların birçoğu yoktu. Diyeceksiniz ki o zamanlar bu kadar nüfusa sahip

değildik. Evet çok doğru. Şunu da unutmayalım; Topluma üç çocuk, beş çocuk diyenler bu sorunları da

öngörüp önlemini alacaktı.

Geldiğimiz noktada eğitimde durum aynı. Yani, aynı tas aynı hamam…